Yeni bir hayat :)

İş yoğunluğum hiçbir zaman eskisi kadar yazmama izin vermedi. Bilgşsayarımdaki çerez problemini bile halledip düzgün bir şekilde post oluşturamıyorum.
Gittiğim yerlerin haritaları, notları dosyaların içinde; belki bir gün yazarım diye.
İşte hep yazarım deyip deyip ertelediğim, hayatın beni kovaladığı bu dönemde hayatımda hiiç ertelenemeyecek bir gelişme oldu.
Eh tahmini zor değil: Bir bebek bekliyorum:) ilk afallamaları üzerimden atıp duruma alışmam vakit aldı, kalp atışlarını duyduğum anda hissettim ki, hayat artık eskisi gibi olmayacak:) Evet ultrason verilerine göre an itibari ile 12 haftalık hamileyim.
Elbette benim bu hikayem de biraz ilginç;)
Mental olarak hazır olmasam da uzun sayılabilecek bir zaman önce eşimle çocuk kararı aldık. Sürecin uzaması brni mental olarak bu işe hazırlarken psikolojimi yıpratmadı da değil. Bu dönemde en büyük hayali bir çocuk olan bir kadın olmadığım için kendimi şanslı görüyorum. Çünkü işin sosyal baskısı bile iğrenç. Etrafınızdaki insanların anlayışsızlığı, kaç göbek uzaktan akrabanın yatak odanıza karışmak sureti ile çocuk sorması... Gerçekten özellikle bebek sahibi olmak için yanıp tutuşan bir kadını en zayıf yerinden vurabilecek bir sosyal baskı bu. Ben hayatım çok dolu ve düşünecek çok da zaman olmadığı için iyi atlattım bu süreci. Ama kulağa küpe yapılması gereken bir nokta var: 4 yıllık evli bir çift çocuk sahibi bir çiftin çocuğu yoksa, ya gerçekten istemiyordur ya da olmuyordur; sormayın, ısrar etmeyin, bir susun Allah aşkına. Bir de bunların ileri versiyonları var ki, düşman başına efendim. Sorarlar, "kısmet" dersiniz ama kurtulamazsınız. Aaa kısmet ama sizin de bir şeyler yapmanız lazım, aa doktora gittiniz mi bıdı bıdı başlarlar. Bazılarına yok benim çocuğum olmuyor teyze de inanın yeterli gelmiyor, bu sefer de engin tecrübeler başlar. Neyse bu konuda farkında olmadan dolmuşum yahu, işte bunlar hep köy ziyaretlerim yüzünden.
Nerde kalmıştım? Süreç... Hiçbir sorun yokken durum daha da çözümsüz, biz de bunu yaşadık işte bu süreçte. Tedavi denemeleri, ilaçlar vs derken doktorum kararınızı verin ve tüp bebek yapalım dedi. Kararımızı verdik, konuyu sene sonunda tüp bebek diyerek rafa kaldırdık. Mayıs, Haziran ayını ne zamandır aklımda olan burun estetiği konusuna ayırdım, doktorumu buldum, kaporayı yatırdım, 25 Ağustos'a ameliyat gününü belirledik.
Tamamen burnuma odaklanarak geçen Temmuz ayında bayramda memleketimizde idik. Sonra kısa bir Kaş tatili girdi araya ve ben oradaki iki gece içkinin dibine vurdum. Kaş'tan asıl dinlenme tatiline başlayacağımız ve içkinin dibine vurmayı planladığımız Dalaman'daki otele giriş yaptığımız gün, aslında doğru dürüst belirti olmamasına, hatta tersi yönde veriler olmasına rağmen; elim çantamdaki teste gitti. Bu şekilde test yaptığım çoktu benim, ne olur ne olmaz hesabı. Öyle ya şimdi çiğ, pişmiş ne bulsam yiyecek, içecek ve kendimi aquapark eğlencesine verecektim :)
 işte o test saniyeler sonra ikinci çizgiyi gösterdi ve ben şok. Elimden düştü resmen, aklıma kısa vadedeki tatilim ve burun ameliyatım geldi; biliyorum çok tuhaf ama toparlamam birkaç günümü aldı işte. Sonra elbette kendime geldim ve haberin keyfini çıkarmaya başladım. Hoş bu keyif çok uzun sürmedi, midem bana öyle kalleşlik etti ki haftalardır su içemiyorum su. Bebeğimizin kesesi, kalp atışı, bu hafta elleri kolları derken 12. Haftayı bitirdik. İkili testi de iyi çıktı çok şükür.
Kusmalar ve bulantılarla geçen günlerden sonra kendimi kusmadığım yegane şeye, ekmeğe verince 3.5 kiloyu almışım tabi! Amanın bundan sonra dikkat etmek lazım:) şu yavaştan azalan bulantılar bir bitse de sağlıklı bir beslenme düzenine geçebilsem.
Bu arada 12. Haftada cinsiyeti öğrenemedik. İçimde kız gibi hissettiğim bebek, ultrasonda erkek gibi geliyor bana:)
İşte hal ve durumlar böyle, bizim için yepyeni bir hayat başlıyor!!!